ΕΚΜΑΘΗΣΗ ΞΕΝΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΔΥΣΛΕΞΙΑ

Μπορούν οι μαθητές με δυσλεξία και άλλες ειδικές μαθησιακές δυσκολίες να έχουν επιτυχία στην εκμάθηση των αγγλικών ως ξένη γλώσσα?

Σε κοιτάζει με απορία και θλίψη, γιατί έχει δυσλεξία και στην τάξη των αγγλικών το μόνο που κάνει είναι να….ζωγραφίζει! πως μπορούμε λοιπόν να βοηθήσουμε ένα έξυπνο και ικανό παιδί με δυσλεξία να πετύχει σε μια τόσο σημαντική δεξιότητα για τη ζωή όπως αυτή της εκμάθησης της αγγλικής γλώσσας? Σίγουρα πάντως όχι με το συμβατικό τρόπο διδασκαλίας.

Τα καλά νέα είναι ότι σύμφωνα με έρευνες παγκοσμίως ο «πολυαιθητηριακός» τρόπος διδασκαλίας βοηθά πολύ και είναι απαραίτητος στην εκμάθηση της ξένης γλώσσας σε παιδιά με δυσλεξία και άλλες ειδικές μαθησιακές ανάγκες (ΕΜΑ), ενώ ταυτόχρονα είναι ευεργετικός για όλους τους μαθητές.

Ο εκπαιδευτικός εκτός από την προφορική διδασκαλία πρέπει να χρησιμοποιεί χρώμα, εικόνα, ήχο, αφή και σώμα σε μια προσπάθεια παρουσίασης του μαθήματός του με βιωματικό «ζωντανό» τρόπο. Διότι μόνο ότι μπορέσει να βιώσει και να αισθανθεί ο μαθητής με δυσλεξία, θα καταφέρει τελικά να κατανοήσει και να μάθει. Αντιθέτως, όταν διδάσκεται μόνο με λεκτικές οδηγίες (κάτι πολύ συνηθισμένο στις τάξεις του ελληνικού σχολείου), όλα περνάνε πολύ «άτονα» στη δική του αντίληψη, με αποτέλεσμα να χάνει το ενδιαφέρον του, να αποθαρρύνεται και να μειώνεται πολύ η επίδοσή του.

Όσον αφορά στην ανάγνωση που αποτελεί και τη βασικότερη δεξιότητα που ο μαθητής με δυσλεξία χρειάζεται υποστήριξη και ενίσχυση, ο εκπαιδευτικός οφείλει να βοηθήσει στη φωνολογική επίγνωση της γλώσσας δίνοντας κανόνες και ασκήσεις που θα βοηθήσουν στην αποκωδικοποίηση του γραπτού λόγου σε προφορικό.

Η Αγγλική γλώσσα είναι μια «μη φωνητική» γλώσσα, δηλαδή άλλα γράφουμε και άλλα διαβάζουμε, σε αντίθεση με την ελληνική όπου υπάρχει στενή σχέση μεταξύ γραφήματος – φωνήματος και έτσι αυτό που γράφουμε αυτό και διαβάζουμε. Γι’ αυτό οι εκπαιδευτικοί πρέπει να δίνουν ξεκάθαρους κανόνες φωνολογικής επίγνωσης στα παιδιά, εξηγώντας γιατί πχ το ‘plane’ διαβάζεται ‘πλέιν’ και όχι ‘πλάνε’. Θα ήταν μάταιο να περιμένουν ότι οι μαθητές με δυσλεξία θα το μάθουν επειδή ‘έτσι διαβάζεται η λέξη….’, μια που οι δυσλεξικοί δεν μπορούν να αυτοματοποιήσουν την ανάγνωση των λέξεων χωρίς να τους δίνονται συγκεκριμένοι κανόνες φωνολογικής αποκωδικοποίησης.

Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει στη γραμματική κα τη σύνταξη προτάσεων. Σύμφωνα με έρευνες, η πρόκληση εκεί είναι να μπορούν οι μαθητές να οπτικοποιούν με καθαρότητα αφηγημένες έννοιες (πχ ενεργητική φωνή και πλάγιος λόγος) και να γίνεται συγκριτική και αναλογική σκέψη του φαινομένου και στην μητρική τους γλώσσα. Διότι μόνο εάν έχουν σαφή οπτική εικόνα αυτού που μαθαίνουν ενεργοποιώντας κέντρα του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου, μπορούν να το κατανοήσουν και να το κατακτήσουν. Επιπλέον, ο ειδικός παιδαγωγός θα πρέπει να δώσει μεγάλη έμφαση στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων μελέτης, έτσι ώστε ο μαθητής να μπορεί να οργανώνει την μνήμη του, για να κατανοεί αυτό που διαβάζει.

Είναι αλήθεια λοιπόν ότι τα παιδιά με δυσλεξία μπορούν να πετύχουν στην εκμάθηση της αγγλικής ως ξένη γλώσσα, μόνο εάν ο εκπαιδευτικός / ειδικός παιδαγωγός είναι κατάλληλα εκπαιδευμένος ώστε η διδασκαλία του (πολυαισθητηριακή και διαφοροποιημένη στις ανάγκες του κάθε μαθητή ξεχωριστά) να μπορεί να εντάσσει παιδιά με δυσλεξία και άλλες ειδικές μαθησιακές δυσκολίες ομαλά μέσα στην τάξη, βοηθώντας τα έτσι να παρακολουθήσουν με επιτυχία το μάθημα των αγγλικών.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι μαθητές με δυσλεξία έχουν φυσιολογική ή και άνω του μέσου όρου νοημοσύνη και αν δεν μπορούν να μάθουν με τον τρόπο που εμείς διδάσκουμε, τότε προφανώς πρέπει να μάθουμε να διδάσκουμε με τον τρόπο που εκείνα μαθαίνουν.

 

Άρθρο από την “ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ”